Liefdevol heb ik mijn lieve man in mijn armen naar Het Licht mogen begeleiden. Een spirituele openbaring op het moment van overlijden. Het schrijven is een mengelmoes van tegenwoordige en verleden tijd, heel belangrijk voor de rouwverwerking. In een fractie van een seconde kwam mijn man in de verleden tijd. Een waar gebeurd omstandigheid;dat leidt tot His(s)tory, tussen twee mensen, man en vrouw/ echtgenoot en echtgenote.
De dag begint miezerig, er heerst een vochtige koude nevelige dag. De dag is nieuw, lang,kort,ook vreemd en toch bijzonder en dan weer heel raar. Er hangt een speciale zoetlauwe geur, binnen en buiten het huis. Niemand die zich bekommert om ons,geen interesse. Onbegrijpelijk: mijn man zal vertrekken, ik zie geen koffers, er is niks ingepakt, geen paspoort. Een heel vreemde gewaarwording. Waarom blijf ik achter?? Samen onze laatste dag in ons huis, ons thuis...De klokt tikt door, ik begrijp niet waarom de klok niet stilstaat. Kan de tijd echt niet stilstaan?? Kun je terug in de tijd?? vele vragen,wachtend op het bestaan van een wonder...helaas
Al dagen ben ik bezig het huis te reinigen, te zuiveren en ook om de ziel van mijn man en ik rein,schoon te houden voor het ontvangen van Het Goddelijk Licht. Mijn energie is vol Licht, ik ben zweverig, totaal een ander mens uit een ander dimensie. Mijn contact is ononderbroken met Boven en druk in ons huis met vele astrale hulp, mijn lieve man en ik krijgen veel hulp, begeleiding van Boven. Soms lopen ze mij voor de voeten. Erg druk in huis!! Er is 1x een eerste en eenmaal een laatste, een begin en een eind, in en met vele situaties. Het Leven is als je het omgekeerd leest Nevel/mist. The Sky Is Blue: Een titel van een van de vele gezangen van de Engelen. Prachtig, onbeschrijfelijk, wonderbaar. Ik richt mij veelal op de ziel van mijn man/ van ons. Bidden, praten, huilen, vragen om een wonder van Boven dat mijn man plotsklaps gezond uit bed komt en wel kan lopen en de dingen doen voor zijn ziek-zijn. Voorbereidingen worden getroffen voor mijn man Boven, hij wordt liefdevol voorbereid op wat komen zal. Ik krijg door dat er toestemming is gegeven om door euthanasie, het leven te mogen beëindigen. De beslissing en hulp,hun begrip van Boven is druk aan het werk en dat kun je vergelijken met een vergadering op zielenniveau.
Mijn lieve echtgenoot wil dat de dag als een gewone dag moet beginnen. Ik heb de hele nacht niet kunnen slapen, en hoopte dat mijn man de euthanasie afwijst. De hele nacht hoor ik Engelenmuziek. Als de nachtzuster vertrekt, douch ik heel gauw. Van mijn man moest ik mooi gekleed zijn. Dat was een heel zwaar verzoek. Plotseling herinnerde ik mij dat ik goudkleurige kleding heb, haast nooit meer gedragen. Deze had ik aan, toen ik mijn examen aflegde voor Master in de Spiritualiteit.
We- mijn man en ik- ontbijten, echt ontbijten is het niet, het is voor ons beiden echt slikken en ik probeer normaal te doen. Heel vroeg in de ochtend heb ik gebeld met de politie, en gevraagd om te letten dat er niets kan gebeuren als ik naar het mortuarium ga, mijn man begeleiden. Trouwens de euthanasiearts had contact met de politie gemaakt om dit pand in de gaten te houden. Juist omdat er een dreigende brief was gestuurd naar de Euthanasie. Vroeg in de ochtend gaat de telefoon en is er een agente die mij vraagt of er een samenlevingscontract is. Ik heb geen tijd voor deze agente en geef als een robot de gegevens aan haar. Ik begrijp haar totaal niet, wat denkt ze wel. Ook dit verhaal is een ander hoofdstuk. Valt dit onder haar bevoegdheid??
Om 10 uur smeer ik op de hand van mijn man gel,een soort verdoving, vanwege de voorbereiding voor de prik van de euthanasie. Ongeveer 10.15 uur komt de ambulance- ik begrijp het niet zo gauw- maar er was afgesproken dat de ambulance dienst de canule zal aanbrengen, als voorbereiding op de euthanasieprik. Ik heb de tafel de vorige avond versierd met bloemen en ook lekker eten, dat komt voor in mijn cultuur. Vanaf 15.15 uur komen degenen die aanwezig zullen zijn bij de euthanasie: De dominee,de euthanasie team- de euthanasie arts en verpleegkundige- iemand van de thuiszorg en tenslotte de huisarts. Een heel goed team samen: En ik- als echtgenote- om mijn man spiritueel naar Het Licht te begeleiden. Mijn man en ik hebben vele gesprekken gevoerd en vroeg hoe het is om te overlijden, ik zei: in mijn armen! Ook heeft hij de wens geuit om in blauw/witte kleding naar het mortuarium te gaan en om te cremeren.
Om ongeveer 15.55 uur, vraagt de euthanasiearts om een bakje, om de medicijnen van de spuit en afval op te vangen. Ik kijk hem woest en onbegrijpelijk aan!! Ik moet nodig plassen, de hele dag heb ik niet kunnen toiletteren, en op dat moment komt de urine met moeite uit. Er wordt gevraagd of er nog iets is aan mijn man en ik roep dat onze papegaai Rico afscheid moet nemen. Maar ook om de tijd te rekken. Dat is verschrikkelijk, Rico wil mijn man geen pootje geven en ook geen kusje, op mijn aandringen geeft hij mijn man een zacht onhoorbaar kusje. Rico kijkt zo leeg, beduusd uit zijn ogen.
De zuster zegt mij om mijn geliefde man in mijn armen te nemen, dat doe ik en hij krijgt de eerste spuit. Ik houd hem strak tegen mijn borst aan en heb het zwaar en druk om mijn schouders, nek en hoofd. Een begeleidster van het Licht staat bij de zonnebank en is al vele dagen aanwezig, maar is er ook om te beschermen. Zoveel krachten zijn om ons heen en ook om ons bij te staan. De euthanasiearts controleert of het goed gegaan is. Mijn man raakt in een diepe slaap, een coma, ik voel heel in de verte zijn hart zachtjes kloppen. De euthanasiearts zegt tegen mijn man: u krijgt de tweede prik.
Mijn man rochelt en tegelijk bij het uitblazen van zijn laatste levensadem, trekt er iets weg uit mijn lichaam, onder de rechter borstkast. Mijn man sloot zich op in mijn hartgebied, om bescherming, ook om op een spirituele wijze de euthanasie te ondergaan. Maar ook het gevoel, het vertrouwen in mij, dat ik hem bescherm. Dat was heel diep, een reis naar het onbekende, het moment van overgaan, het loslaten. Op dat moment weet ik dat mijn lieve echtgenoot overgegaan is. Ik word meegenomen naar de Drempel van Het Licht, over de helft van de weg erheen. Het is een Lichtend Pad waarin wij ons bevinden. De Goddelijke straling zweeft door mijn lichaam,onrustig, soms beangstigend om in te zijn, te ervaren dat mijn man en ik ontbonden zijn. Ik kan haast geen ademhalen, hoe hoger ik kom,voel ik mijn lichaam vreemd trekken.
Op een gegeven moment moet ik terug, het blauwe Licht veranderde in helder zilver, werd vager en grijs, tot ik weer in mijn eigen lichaam kwam, in het Aardse. Verder gaan is verboden terrein voor mij . Mijn terugkomst was alsof ik zweefde, maar ook pijnlijk en kwam mij heel bekend voor, ik kan vrede,spirituele liefde voelen. Ik heb hem begeleid zover ik kon, verder - hoger- kan ik niet en mag ook niet. Door zijn vader en moeder, links en rechts, werd hij meegenomen en ook achter hun goed beschermd door Goddelijke krachten. Voorop is de begeleiding van de Hemelse krachten, Gidsen. Mijn man werd in het midden meegenomen en goed beschermd. Ze gingen door een poort heen. Niet eromheen. Ik zag een prachtig goud naar zilver lichtflits en ook hemelsblauw kleur, daar stonden de cherubijnen te wachten om mijn echtgenoot verder te begeleiden. De verpleegkundige komt naar mij toe en ik zie een heel grote hand, zij condoleert mij en ik begrijp er niks van. Ik ben wel boos dat de euthanasieteam het leven van mijn man niet langer heeft kunnen rekken,de mogelijkheid was er dat mijn man plotseling uit bed zou stappen en lachend zou zeggen: ik heb jullie flink te pakken genomen. Mijn lieve echtgenoot slaapt, maar ademt niet.
Het dringt veel later tot mij door, dat ik op dat moment, gescheiden ben. Ik weet niet, ik begrijp niet of ik gescheiden ben door weduwe te worden op het moment van overlijden van mijn man. Weg is mijn man. Net waren we getrouwd voor de aardse wetten en nu ben ik weduwe. Maar ik mag van mijn man niet huilen, ik moest hem met rust laten na zijn overlijden, dat was zijn wens. Dat doe ik ook. Ik loop naar de aanwezigen en geef ze snacks, koek om te eten. De lekkernijen en drinken waar mijn geliefde van houdt. Om het afscheid te houden van mijn man,maar ook om te laten zien dat het leven doorgaat. Een mooi symbolisch gebaar. Met zijn lievelings rozen en kruiden uit eigen tuin, wierook en kaarsen. Ook glazen met water, cola, pils en een schaal met een stuk koek staan op tafel speciaal voor de Hoge Krachten. De bedoeling is dat de rest op tafel allemaal opgegeten wordt, door aanwezigen. Het afleggen gaat heel goed door ervaren medewerkers van de uitvaartdienst.
Na het overlijden heb ik de gedragen kleding van mijn lieve man gehouden. Pantalon, vest, hemd hangen schoon in de kledingkast. In de kist was hij gekleed in wit/blauw, en twee heren zakdoeken in zijn zak. Ik pluk gauw een bloemetje uit de tuin om in de kist te doen, en ook van de veren van Rico. Als mijn man word weggedragen.. uit het huis, uit zijn huis, uit ons huis… kijkt Rico heel diep naar zijn baasje in de kist, Rico gaf hem de roepnaam: O.
Ik begrijp helemaal niet waarom er een grote hoge mercedes bij de ingang van het hek staat. Daarin wordt mijn man met de baar geschoven, en ik rij mee met de andere mensen van het uitvaartcentrum. Ze rijden binnendoor, en tot mijn verbazing eigenlijk verbijstering, komt de route mij heel bekend voor. Toen mijn man het nog kon verdragen om in een auto te zitten, hebben wij deze route gedaan. Verbaasd was ik dat hij toen duidelijk mijn tomtom was. Het is juist een route waar mijn man van hield, bomen, bos en ook water. Ik zeg dit tegen de mensen van de uitvaartverzorging, en ze vertellen dat ze altijd binnendoor naar het mortuarium rijden,de snelweg wordt zoveel mogelijk vermeden.
Als in een roes maak en zie ik alles wat de uitvaartzorg in het mortuarium voor mijn overleden man doen. Als mijn man is opgebaard in het kamertje, doen wij de bloemen van de buren in een vaas. De bloemen van onze tuin gaat in de kist en ook de veren van Rico met stukjes heide. Ik kijk om mij heen en zie helemaal geen reiskoffer,mijn man heeft een eindeloze reis, en zal vele reizen maken naar astrale werelden, aliens ontmoeten, het leven onder water kunnen zien. Kortom: hij is in een positie om vele mooie dingen te ontdekken. Alles wordt mij uitgelegd in het mortuarium. Voor bezoek aan mijn man, krijg ik een slotmuntje om de deur te openen. Bewust kies ik voor slechts een slotmunt. We spreken af, als er iemand afscheid wil nemen, dat de persoon of meer met mij contact maakt en met mij meerijdt of dat ik dit telefonisch doorgeef aan de medewerkers van het uitvaartcentrum. Zonder mijn toestemming geen afscheid. Ik begrijp er niks van. Is dit het hotelkamer van mijn man en komt hij niet naar huis? Zoetjesaan is het tijd om naar huis gebracht te worden, vreselijk en eenzaam, ik ben degene om naar huis te gaan: Alleen…
Bij aankomst thuis, loopt de uitvaartverzorgers met mij mee, controleren of alles goed op slot is en niet ingebroken of schade gebracht door anderen. Er was immers gezegd: als er een gelegenheid zich voordoet, komen zij in het huis. Mijn man zei voor zijn overlijden: je hoeft me niet naar het mortuarium te begeleiden, want het juist een gelegenheid om in het huis te komen via andere wegen en middelen. Ik zeg: dat neemt niemand van mij af, dat geef ik niet weg. In de slaapkamer had ik 3 ledkaarsen aan, waarvan de kleuren kunnen veranderen. Twee kaarsen brandden gewoon door en de grote kleuren ledkaars begon te knipperen, dat is een teken geweest van mijn man, alsof hij wilde zeggen: Hallo ik ben hier en eerder dan jij. Een eerste teken, waarvan ik begreep dat de ziel van mijn man goed was overgegaan. Een tijdloze zone, vol warmte en hoog sensitieve liefde en in Het Goddelijk Licht. Ik besef wel dat mijn man is overleden,maar wacht op hem en juist zijn boodschap uit het Hiernamaals maakt dat ik het gevoel heb dat manlief thuis is, bij mij. We zijn op een andere wijze samen.
Het is een nacht, een rusteloze nacht en ik heb helemaal niemand om mij heen, niemand om mij te ondersteunen bij dit zeer groot verlies. Niemand belt om te vragen hoe het gegaan is, ik bel de naasten mijnerzijds zodat ze weten dat ik leef, dat ik er ben. De hele nacht is een zeer boze en bewust geweest. Onbegrijpelijk... Een nachtzuster had mij het advies gegeven - eigenlijk een soort opdracht- om de geleende/huur goederen vroeg in de ochtend na het overlijden van mijn man, te laten ophalen door de Zorgwinkel. Op dat moment vond ik het toen hard en vreselijk. Ik voelde me heel erg gekwetst. Veel later begreep ik dat het juist mijn redding is geweest, om iets te moeten doen, een taak om niet in het diepe te geraken. Het was een heel goed advies, het bed en andere hulpmiddelen werden heel vroeg opgehaald.
Het contact met mijn man is er nog steeds: iedere dag naar het mortuarium gaan en tegen hem praten, mijn dagverslag vertellen. Ik weet dat er hieraan een end komt als de crematie voorbij is. Ik kan de dagen onmogelijk laten stilstaan, het leven gaat gewoon door… en door. Voor anderen gewoon,normaal maar voor mij in een vreemde roes. Er is geen normale gang van leven voor mij.
Ik heb het begin van de Stervensbegeleiding meegemaakt en heb wel degelijk mensen naar Het Licht mogen begeleiden. Helaas is de coördinatrice verhuisd en ondanks mijn cursussen, stopte ik met dit werk. De sfeer kan door anderen die het overnemen verpest worden, waardoor er geen optimale zorg aan stervenden en zieken gegeven kan worden. Toen ik hulp vroeg aan deze groep, werd mij gezegd dat het niet nodig was, terwijl ik heel erg moe was en even nachtrust nodig had. Ik was onthutst en dacht hoe kan een coördinatrice dat zeggen?? Het is een teken dat het niet optimaal is als een coördinatrice zo reageert. En dus ook geen optimale begeleiding bij zieken en stervenden. Maar ik vind het voor mezelf heel fijn dat ik heb mogen ervaren,om te waken. Maar mijn eigen man begeleiden naar Het Licht is toch heel anders, directer, dichterbij,heel persoonlijk. Een ervaring om nooit te vergeten,onbeschrijfelijk. Is niet voor iedereen bestemd.
Wat achter blijft is hol, een diepe leegte. Niet alleen mijn partner ontbreekt omdat hij weg is, maar ook zijn stem, zijn lach- hij was een grappenmaker en dat is een een heel moeilijke en onbeschrijfelijk gevoel en gemis voor mij. Ik heb nooit kunnen en mogen weten wat er in het hoofd van mijn man ging, zijn laatste uren in dit leven,maar ook mijn laatste uren met hem samen op aarde. Het einde van een aardse relatie, een verrukkelijke romance samen, toen.. Mijn lieve echtgenoot is voor mij een man vol bewondering, moedig en sterk om juist een beslissing te nemen: geen palliatieve sedatie...wel euthanasie.
Ik ben er stellig van overtuigd dat mijn schat van een echtgenoot en ik nog steeds samen zijn. Tot de dood ons zal scheiden,maar onze zielen niet. Een kracht, een sterk Goddelijk kracht, de o zo mooie, zachte, zuivere Hemelse krachten en wonderlijke Paradijselijke kleuren is ons enig contact om samen te blijven, om samen te zijn. Mijn draaideur gaat langzaam dicht, ik blijf achter in het sombere. Mijn herinnering tijdens het begeleiden van mijn man naar Het Licht zijn de prachtige kleuren, wat een mooie bijzondere blauwe kleuren.
Onder de deur zie ik het zielenlicht , mijn man zweeft rustig door alles heen,recht naar het Lichtend deur van het Paradijs; en dit terwijl ik mijn geliefde in mijn armen houd en steeds tegen hem zegt: Naar Het Licht. Het laatste wat ik zie en voel is dat mijn geliefde man, kalm,rustig en vol vertrouwen en verbaasd naar Het Hemelse Huis gaat. Het is het verlangen van een zoon om THUIS te komen.
Het is allemaal zo anders, een andere werkelijkheid, maar zeer zeker dat er een ander wereld is. Een mooie, wonderlijke. Er is meer,veel meer tussen Hemel en Aarde. A lot more…
Enkele dagen voor het overlijden van mijn dierbare geliefde, heb ik zijn hand gelezen en zag in zijn handpalm een doodskist en iemand erin liggen, ik was er behoorlijk van geschrokken. Tja, dat komt vanwege het handlezen. Op dat moment wenste ik dat ik er niks van afwist. De chakra's van mijn man werd steeds zwakker, zeg maar leeg. Zijn aardse energie raakte op. Op dat moment besefte ik dat zijn leven op elk moment kon eindigen: angstig was ik en lette op alles wat mijn man betrof. Ik wil hem niet alleen, eenzaam laten overgang, terwijl ik in huis ben. De palliatieve dood en natuurlijke kan ieder moment plaatsvinden in het leven van ieder levend wezen. Ook bij mensen.
Het laatste wat ik voelde en me nog levendig herinner: Is het rochelen van mijn man een soort van diepe zucht, toelating en accepteren...en weg was hij naar Het Licht, vertrokken uit zijn Aardse leven en terug naar voor de geboorte. Hoe blij en vreugdevol een geboorte kan zijn,hoe intens verdrietig, pijnlijk en onbegrijpelijk het is, als het leven stopt. Juist door euthanasie heb ik heel bewust kunnen meemaken hoe mijn man is overgegaan.
Ieder dag controleerde ik de chakra's van mijn man, en ieder dag werd de uitstraling van de chakra's minder, tot leeg. Net als het langzaam stil worden van de levenssappen in het lichaam en ook uiterlijk door kleurverandering in het gezicht, spitse neus, ogen die veranderen, wangen- het gezicht ziet er anders uit. Ik heb mijn man best willen houden hier, bij mij, met mij, weer het samenzijn. Helaas kreeg ik het gevoel dat ik er niet bij hoorde. Alles was zo vreemd, onbegrijpelijk. Een onverbiddelijke eenzame reis voor hem, maar ook voor mij om terug te keren op de aarde, na het begeleiden van mijn geliefde naar het Licht. Het leven houdt op door een fractie van seconde. Voor mij was er geen astrale vlucht om mee te gaan.
Rouwverwerking is een diepe, onwerkelijke en onzichtbare ingreep, zonder bloed en littekens van buitenaf; maar van binnen is de pijn onbeschrijfelijk en de littekens zeer pijnlijk door het hele lichaam, gaat door merg en been. Iedere vorm van scheiding is een soort amputatie.
Onderschat het niet !!
The Sky is Blue
Heeft deze blog vragen of gevoelens bij je opgeroepen of vind je het fijn om hier eens met mij over te praten?
Je kan mij direct bereiken via telefoonnummer: 0909-5010707 of via credits: 020-2205414 box 1004.
Klik hier om naar mijn persoonlijke pagina te gaan.
Hartelijke groet,
Ivy